19 september 1982 liep de Callenburgh aan de grond in Den Helder waardoor dit voor mij de laatste reis aan boord van de Callenburgh was.

Na het zomerverlof werd van 23 augustus tot 19 september aan de eskaderreis deelgenomen met daarin de oefening Silver Nut en de NAVO-oefening Northern Wedding. Ik was daarvoor bevorderd tot sergeant maar in verband met een tekort aan korporaals gevraagd door te blijven varen. Op de laatste (vrijdag) avond op zee werd er nog even flink gefeest. Onze boordhelicopter was die vrijdag al afgevlogen naar MVK de Kooy en ook wij van de BVP konden de laatste avond op zee flink vieren.
Ik weet het niet meer zeker maar er werd een verjaardag gevierd, waarschijnlijk van de chef BVP, Freek Prins, want we waren uitgenodigd in de gouden bal. De drank smaakte prima en omdat we trek kregen ging ik de gamelle in om wat aardappels te bakken. Van Freek had ik geleerd om er ook wat kaas op te doen dus een stuk kaas gevonden en uiteindelijk een mes om te snijden. Dit was een groot uitbeen mes en naar later bleek pas geslepen. Met al die drank ging het dus fout en sneed ik in mijn hand. Het bloedde flink en vanuit de gamelle riep ik om aflossing omdat ik naar de ziekenboeg moest. De mannen aan de bar dachten echter dat ik een grapje maakte en met tomaten ketchup bezig was. Grote lol dus totdat ze eindelijk door kregen dat het ernstig was.
Ik dus naar de ziekenboeg voor een groot aantal hechtingen. Het ergste was dat toen ik terug kwam de aardappels op waren, ze hadden natuurlijk niets voor me bewaard.

De volgende morgen had ik dus geen haast en stond rustig onder de douche met mijn hand opzij om mijn hand droog te houden toen het schip opeens heel raar begon te stuiteren en de verlichting uitviel en alles stil werd. Ondanks mijn handicap was ik toch behoorlijk snel boven.

Toen bleek dat tijdens het binnenlopen van de Helderse marinehaven het schip in zeer dichte mist teveel aan de westzijde van de lichtenlijn  raakte en enkele meters over de bodem schoof waardoor de sonardome en de schroefbladen werden beschadigd. Dit had grote gevolgen voor het vaarprogramma en lag het schip van 27 september tot 6 oktober op de Rijkswerf in dok VI voor reparatie. Zonder schroeven werd het schip die dag vleugellam langs steiger 18 afgemeerd.

Op naar het volgende schip maar weer dus.

Na de enerverende Amerika reis was de BVP weer herenigd op MVKK en deden we als Callenburgh ploeg mee met de sportdag.

Van links naar rechts staand Koos de Boer, Peter van de Reep, Peter Kool, gastspeler Fred vermeer en Terry van de Woude. Knielend links Freek Prins en rechts Theo Schreurs.
De hoeden waren souveniers van Puerto Rico

26 april uit New York vertrokken, daarna bezoek Halifax van 6 tot 10 mei en terugreis met thuiskomst in Den Helder op 19 mei.

Na het vertrek uit New York konden we even bijkomen. Voor Peter en mij was het wel wennen zonder helicopter en de helicopter van de van Speyck kwam maar sporadisch oplanden.

Ik heb in ieder geval beter kunnen zien wat er zoal aan boord gebeurd want ik had alle tijd om aan boord rond te lopen. Als echte boerennachtgasten natuurlijk 's avonds film kijken en iets drinken aan de bar. Ik heb me ook nuttig gemaakt als barkeeper.

BOZ met Hr Ms Zuiderkruis

Halifax was natuurlijk bekend, minder dan een jaar geleden was ik er drie weken lang met Hr Ms De Ruyter, maar deze keer was het iets korter.

Het jaar daarvoor kwamen we regelmatig in de discotheek The Office en ik was dus nieuwsgierig of er iets was veranderd.

Na binnenkomst werd ik gelijk verwelkomt door de portier die me herkende en nog wist van de feesten van de bemanning van de Ruyter.

Hij vroeg of ik Jane, een dame die de weg naar de ruyter goed kende, al had gesproken en toen ik vertelde dat ik geen contact gegevens had belde hij haar op en gaf me de telefoon. Ze kon niet komen op dat moment en vroeg me of ik bij haar thuis langs wilde komen.

De portier regelde een taxi en gaf het adres. Toen ik binnenkwam ontving ze me in nachtjapon (ze was blijkbaar ziek) LOL.

Verder heb ik niets spannends te vertellen en na een rustige oversteek kwamen we 19 mei weer aan in Den Helder waar we weer herenigd werden met de BVP op De Kooy.

Na Baltimore een dagje varen via Back Creek en de Delaware rivier naar New York, aankomst 22 april.

In New York stond heel wat op het programma waaronder een bezoek van koningin Beatrix. Peter van de Reep en ik waren vrij gesteld van wachtdiensten, men wilde ons sparen ivm het verlies van de helicopter.

Omdat de leiding vond dat ik er representatief uitzag werd ik wel gevraagd om tijdens het bezoek van de koningin overdag op vrijwillige basis onderofficier van de wacht te spelen.

Ik was de nacht ervoor op stap geweest en had maar twee uur geslapen dus ik zag er niet echt goed uit volgens mij. Toch was men blijkbaar tevreden want ik heb geen klachten gehad, het was wel een lange dag.

Binnenkomst met het world trade center goed zichtbaar.

Bovenop gestaan, was indrukwekkend. De tekst heeft later wel een andere betekenis gekregen.

Ik meen dat er zo'n 200 marinemensen hun fiets aan boord hadden en meegedaan hebben met de fietstocht.

Veel Nederlanders herkenbaar op de foto in de New York Times. Ik was een van de snelsten, LOL, dus vooraan.

Nog een foto van opzij, ik ben rechts net nog in beeld.
Volgens mij isde man met bril achterin een vliegtuigmaker magazijn beheerder en de man met baard een weerkundige.

Vijf km voor de finish moesten we wachten op van Agt die voor de foto's nog even meefietste.

Dit was dus binnen een jaar de tweede keer dat ik in New York was. Ik had mijn vriendin daar geschreven maar geen antwoord gekregen, de brief ontving ik pas in halifax.

Eerst werd ik verrast door mijn oude vriendin uit Baltimore die opeens samen met vriendin voor Peter op de valreep stond en even later mijn New yorkse vriendin die niet begreep waarom ik haar nummer niet had gebeld die ze me had gestuurd. Daarbij had ik ook nog een afspraak met een vriendin van de Zuiderkruis dus ik had een heel druk programma. Gelukkig waren de collega's zo vriendelijk mij te waarschuwen en de dames bezig te houden wanneer ze gelijktijdig aan boord kwamen.

Ik had dus een heel vol schema en ben in die vier dagen alleen af en toe in mijn hut geweest om me te verkleden.

De dames uit Baltimore hadden vrijkaarten geregeld voor TV opnames van de Johnny Carson show. Dit kon omdat ze hadden gezegd dat ze twee nederlandse marinemensen mee zouden nemen. Hier moest ik mijn vriendin op afstand houden want ik kwam in beeld en mijn New yorkse vriendin zou het programma op TV bekijken. Zij begreep helemaal niet hoe ik aan een vrijkaart kwam.

De twin towers en het vrijheidsbeeld bezocht en op uitnodiging in de beroemde discotheek studio 54 geweest.

De fietstocht dwars door New York was ook een bijzondere ervaring. Het was 's morgens vroeg vrij gemakkelijk aan de start te verschijnen, er was toen nog niet zoveel verkeer. Dit was wel even anders aan de finish. Hoe moesten we nu terug naaar het schip. Dus maar aan een politie agent advies gevraagd. Die vroeg ons te verzamelen dan zou dat geregeld worden.

Even later verscheen een politie wagen die we moesten volgen. Zo fietsten we door de drukke stad achter een politie auto met zwaai licht en sirene en werden niet gehinderd door stoplichten. Zo zijn we netjes afgeleverd.

Baltimore van 14 tot 20 april, afgemeerd midden in de stad, inner harbour, een uitgaans centrum tegenover de loopplank. De andere schepen van het eskader bezoeken Philadelphia.

Na het verlies van de boordhelicopter meerde het eskader weer af in Norfolk waar de onderzoekscommissie aan boord kwam. Ik herinner me weinig van die tijd in Norfolk. We hebben afscheid genomen van de vlieger, sensor operator en onze collega's van de BVP en de Zuiderkruis waarna Peter van de Reep en ik weer aan boord gingen van de Callenburgh.
De bemanning toonde daar heel veel begrip terwijl die een dubbel gevoel hadden omdat ze een geweldige tijd hadden gehad in Solomons island.
We hadden niet veel tijd om bij te komen want twee dagen later liepen we Baltimore al weer binnen.
Midden in de roos want het uitgaanscentrum was hier wel heel dichtbij.

Hr Ms Callenburgh naast Hr Ms Tromp afgemeerd.

Om de drukte wat te ontlopen zijn Peter en ik wat verder de stad ingelopen waar we een leuk plekje vonden, Middleton tavern met life muziek door een zangeres. We waren nog niet in feeststemming dus de rustige country muziek stond ons wel aan en ik kon me natuurlijk weer niet inhouden om een gesprek met de zangeres te beginnen.
Ik vertelde haar dat we wel wat gezellige muziek aan boord konden gebruiken en ze stemde er mee in om de volgende dag in het korporaals verblijf te komen zingen.

Ondanks de vele uitgaans mogelijkheden was er toch belangstelling aan boord.

Lee Ann had nog een vriendin en nodigde mij en Peter uit om mee te gaan naar een optreden.

Dat klikte en ze hebben ons het een en ander laten zien die dagen waaronder een bezoek aan Washington en een avond bij een groep bevriende muzikanten thuis.

Een groot voordeel was ook dat we vrijgesteld waren van wachtdiensten dus we hadden alle tijd.